Roadtrip

Vá hvað við erum léleg að skrifa hingað inn.... en jæja...bara meiri gæði en magn (enda tekur örugglega 3 vikur að lesa næstu færslu)

Við ákváðum að leigja okkur bíl á föstudaginn og skelltum okkur í smá roadtrip. Lögðum af stað kl 9 á föstudagsmorguninn og merkilegt nokk var ekkert mál að komast út úr borginni (höfðum haft mestar áhyggjur af því, enda umferðin hér algjört rugl). Akstur að fyrsta áfangastað var um 4 tímar. Meðfram veginum í bland við tætta hjólbarða, ákeyrð dýr, fjalllendi og kaktusklædda eyðimörkina mátti sjá hin ýmsu mishrörlegu hýbíli mexíkana sem virtust draga fram lífið með því að þjónusta fólk í dekkjavandræðum eða með því að selja ferðalöngum mat.

Hér má sjá einn slíkan stað sem bæði var með mat og kaffi!
(og þetta var með stærri slíkum kofum sem við sáum)

Fyrsti áfangastaður var Real de catorce sem er pínulítill bær með 1000 íbúa og lifir núna nær eingöngu á túrisma en nokkrar bíómyndir hafa verið teknar þar upp m.a. The Mexican (með Júliu Roberts og Brad Pitt). Þessi gamli silfurnámubær var afskaplega hrörlegur, erfitt var að finna rennandi vatn þarna (samt þurfti að borga fyrir að komast á klósett) en það sem var magnað er að hann er í 2750metra hæð (sem þýddi að það var skítkalt þarna) og þessi endalaust langi vegur þarna upp fjallið endaði í 2,7km löngum einbreiðum göngum í gegnum fjallið.

Ok, þegar við komum þurftum við að bíða við göngin þar til opnaði fyrir umferðina í hina áttina og á meðan við biðum vorum við heillengi að spekúlera í skilti sem greinilega tilgreindi um opnunartíma gangana .... og jú mikið rétt, göngin lokuðu kl 23.30 á föstudögum og opnuðu aftur kl 20. Á sunnudagskvöldi... og þetta var eini inngangurinn í þorpið. Þannig að við, sem höfðum huxað okkur að fara til baka á laugardegi urðum bara að gjörasvovel að skoða allt miklu hraðar og snúa til baka um kvöldið.

Í Real de Catorce skelltum við okkur í hestaferð, sem virtist vera aðalattractionið í þessum bæ. Hjörtur hafði aldrei farið á hestbak áður og ég ekki sérlega vön heldur, héldum að þetta væri svona létt ferð bakvið fjallið að sjá útsýnið. En nei nei, gaurinn sem fór með okkur lá svo mikið á að hann var alltaf með svipuna á hestunum, aldrei nógu sáttur við hversu hratt þeir fóru og á meðan, við að skíta á okkur úr hræðslu, héldum eins fast og við gátum í hnakkinn og reyndum að detta ekki af baki. Reiðstígarnir (ef stíga mætti kalla) voru hrikalegir og ég dauðvorkenndi grey hestunum sem voru ný komnir úr annarri slíkri ferð þurftu að hlaupa upp fjallið. Þarna þeystust hestarnir með okkur (tek fram að ég náði ekki niður á ísstaðið, þannig að eg átti í mestum vandræðum með að halda mér á baki) í 2 klukkutíma.

Í byrjun ferðar, höfum ekki hugmynd um hvað bíður okkar

Shitt hvað við vorum búin á því þegar við komum til baka, lifandi fegin að hafa sloppið án þess að detta af baki. Öll blá og marin á fótunum, sár á höndum og rassi og ég veit ekki hvað og hvað.
Fórum frá Real de Catorce þetta kvöld og skelltum okkur á fyrsta mótel sem við fundum þegar við loksins komum að næstu borg og steinlágum.

Laugardagur – Hjörtur 25 ára
Eftir ekki svo langa tilvistarkreppu yfir langlífi Hjartar þá skelltum við okkur aftur af stað, skoðuðum lítillega bæinn sem við vorum í og keyptum 2 geisladiska (þar sem bílaleigubíllinn okkar var með geislaspilara en engar útvarpsstöðvar fundust),

Hjörtur að tala við mömmu sína... í tilefni dagsins

Svo var haldið til San Luis Potosi, einstaklega falleg og skemmtileg borg en þar greinilega enduðu allir peningarnir úr gull- og silfurnámubæjunum í kring. Miðbærinn var samansettur úr fullt af torgum og helling af kirkjum, hver annarri flottari (og brúðkaupin þennan dag skiptu tugum) og var alveg lokaður frá allri bílaumferð, alls staðar voru göngugötur og mikið líf. Verðum að athuga hvort við getum ekki fært okkur þangað eftir áramót :P

Aðeins öðruvísi útgáfa af salati með kjúkling en við erum vön

Verst var að við fundum síðan engan nógu skemmtilegan veitingastað til að gera aðeins betra við okkur í tilefni dagsins en þemað virtist almennt vera svona mötuneytis stemming. Þegar klukkan var að verða 22 sættum við okkur loksins við lítið sætt veitingahús með útsýni yfir eitt torgið og fengum alveg fínasta mat. Skelltum okkur svo aðeins út á lífið um kvöldið þar sem um leið og við birtumst í dyrunum kom þjónn og tróð okkur í gegnum þvöguna og fann borð fyrir okkur (allt gert fyrir hvíta túrista sko... halda að við séum svo rík). Kvöldið endaði þar á dansi og drykkju til heiðurs öllum þeim 25 árum sem Hjörtur hefur lifað af.

Heimferðinn varð síðan hin mesta vitleysa. Við ætluðum að taka smá detour og fara lengri leiðina heim (svona 500km lengri) og stoppa í agalega fínni heitri laug í flottu umhverfi sem átti að vera einhvernstaðar í Aguascalientes. Eftir að hafa keyrt þangað í þrjá tíma og hringsólað þar um í tvo tíma játuðum við okkur sigruð og héldum áfram restina af lengri leiðinni heim. Á þeirri 600km leið eftir hlykkjóttum vegum um eyðimerkur og fjalllendi sem eftir var dró það helst til tíðinda að Mexíkanski herinn sá sér ástæðu til að stoppa okkur og skoða alla króka og kima í bílnum okkar með vasaljósi.

Eftir að hermennirnir með vélbyssurnar höfðu komist að þeirri niðurstöðu að við værum ekki óvinir þeirra í stríðinu gegn glæpamönnum, sem er háð í Mexíkó um þessar mundir, var okkur boðið gott kvöld og við héldum áfram heim á leið reynslunni ríkari.